vrypan|net|weblog (αρχείο)

Είναι κάποιες ιδέες που υπάρχουν στο μυαλό μου αλλά δεν έχουν μία ξεκάθαρη και σαφή μορφή για αρκετό καιρό. Ίσως τυχαία (ίσως όχι) σε αυτό τον αχνό σκελετό αρχίζουν και κολλάνε διάφορες πληροφορίες και χωρίς να το καταλάβω, ξαφνικά, η αφηρημένη έννοια αποκτά ένα ευδιάκριτο, ξεκάθαρο και σαφές περίγραμμα.

Διαβάζω λοιπόν στο WIRED του Φεβρουαρίου: Revenge of the Right Brain. Λέει το άρθρο, ότι καλό ήταν το “λογικό” και “ακριβές” αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας μέχρι τώρα και αυτό μας οδήγησε στον “Αιώνα της Πληροφορικής”, αλλά τώρα έρχεται ο “Αιώνας της Σύλληψης” (ή Διανόησης ή κάπως έτσι, “Conceptual Age” είναι ο όρος που χρησιμοποιεί), όπου η τέχνη, η κατανόηση και το συναίσθημα θα κυριαρχούν.

Με αφορμή μία έρευνα που έλεγε ότι η Ελλάδα έχει μείνει ακόμη πιο πίσω από άλλες χώρες στους τομείς της τεχνολογίας και των τηλεπικοινωνιών, άκουσα σήμερα το πρωί στον Flash κάποιον να επισημαίνει, : “ζούμε πλέον σε μία εποχή που η έμπνευση έχει μεγαλύτερη σημασία από την αποτελεσματικότητα”.

Θυμάμαι και ότι την προηγούμενη εβδομάδα έλαβα μέρος σε μία έρευνα που έκανε μία εταιρία που διεξάγει έρευνες αγοράς. Η έρευνα αυτή προοριζόταν για μία μεγάλη πολυεθνική εταιρεία λογισμικού. Μετά από μία ώρα interview που είχε πολλές αναφορές στο Ανοιχτό Λογισμικό, στο πώς βλέπω την δουλειά μου ως προγραμματιστής, τί εργαλεία χρησιμοποιώ, αν ο προγραμματισμός είναι μόνο δουλειά ή και χόμπι για εμένα κ.λ., πιάσαμε την off-the-record κουβέντα με την interviewer. “Ξέρεις, μου λέει, είναι εντυπωσιακή η αντιπαράθεση που βλέπω στα interviews που έχω κάνει ως τώρα μεταξύ των εννοιών “δημιουργικότητα” και “κλειστό λογισμικό”.

Βάζω και την δική μου αντίληψη που λέει ότι όσο πιο απομακρυσμένος είναι ένας καταναλωτής από την διαδικασία παραγωγής τόσο πιο απίθανο είναι να γίνει παραγωγός. Ή αλλιώς, δεν μπορείς να περιμένεις από κάποιον που μεγάλωσε τρώγοντας προμαγειρεμένο φαγητό που ζεσταίνει στα μικροκύματα να παράγει γαστριμαργική κουλτούρα, πόσο μάλλον να συναγωνιστεί σε αυτό κάποιον που μεγάλωσε μέσα στην κουζίνα ενός σεφ. Για εμένα το “κλειστό” λογισμικό είναι το έτοιμο φαγητό, το αγοράζεις και υποτίθεται ότι είναι νόστιμο και θα σε χορτάσει. Το “ανοιχτό” λογισμικό απαιτεί περισσότερη προσπάθεια, πρέπει να μαγειρέψεις, αλλά τελικά ξέρεις να μαγειρεύεις…

Όλα αυτά συνδυασμένα, ίσως με περίεργο τρόπο, στο μυαλό μου βγάζουν ένα συμπέρασμα: αν θέλουμε να γίνουμε πρωτοπόροι και δημιουργικοί και εφευρετικοί στον τομέα της πληροφορικής, πρέπει συνειδητά και επίσημα να υιοθετήσουμε το Ελεύθερο Λογισμικό –ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται σε μερικές περιπτώσεις να είμαστε λιγότερο παραγωγικοί προσωρινά.