Μερικές φορές τα σχόλιά σας στο blog μου είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από τα posts. Όπως η απάντηση του Θανάση στο post μου για τα video editing προβλήματα που αντιμετώπισα πριν από μερικές μέρες. Αποφάσισα λοιπόν να το κάνω ξεχωριστό post. :-)
Το πρόβλημά μου ήταν ότι ο ήχος που είχα γράψει σε ένα audio recorder όταν πήγα να τον βάλω “πάνω” από τον ήχο που είχα γράψει στην κάμερα, ώστε να έχω εικόνα από την κάμερα και ήχο από το recorder (που είχε καλύτερη ποιότητα), ανακάλυψα ότι δεν είχαν την ίδια διάρκεια. Δηλ. ενώ στην κάμερα το ίδιο κομμάτι έπιανε Χ χρόνο, στο recorder έπιανε Ψ!
Ορίστε η απάντηση του Θανάση που μου έλυσε και άλλες απορίες!
Το πρόβλημα αυτό υπάρχει από την γέννηση του «ομιλούντος» κινηματογράφου ! Γι αυτό ήταν επανάσταση η οπτική καταγραφή του soundtrack πάνω στο film stock. Σκεφθείτε να πρέπει να συγχρονίζει ο projectionist κάθε μπομπίνα στην αναπαραγωγή!
Οι περισσότερες κάμερες έχουν εισόδους για τον ήχο οπότε, αν είναι εφικτό, το σήμα από την κονσόλα να πηγαίνει εκεί (μπορείς να χρησιμοποιήσεις την υποδοχή για το εξωτερικό μικρόφωνο ως γενική είσοδο και να συνδέσεις εκεί το καλώδιο. Προσοχή στα levels γιατί πολλές φορές το σήμα οδηγείται σε προενισχυτή και “μπουκώνει” εύκολα). Δεν θα γλιτώσεις εντελώς αλλά τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα και είναι η ευκολότερη λύση.
Αν τώρα ΠΡΕΠΕΙ να γράψεις τον ήχο ξεχωριστά, υπάρχουν γενικά οι εξής τρόποι: ο πρώτος είναι σχετικά ακριβός αλλά έχει τα καλύτερα αποτελέσματα. Πρέπει λοιπόν και οι δύο συσκευές καταγραφής να υποστηρίζουν SMPTE time code, στην πράξη μία μορφής metadata. Η μία συσκευή «κρατάει το χρόνο» (master timekeeper) και η άλλη ακολουθεί. Σε πολύ ακριβά studio quality συστήματα ο master timekeeper συγχρονίζει με ατομικό ρολόι μέσω internet ή μέσω GPS για φορητές συσκευές (είπαμε, ο τρόπος είναι ακριβός!).
Αν είναι έτσι έχει καλώς. Σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει ένας μπακάλικος τρόπος όπου χρησιμοποιείς μία πρόχειρη κλακέτα, ένα χτύπημα των χεριών μπροστά στην κάμερα το οποίο θα το «πιάσει» και η συσκευή που καταγράφει τον ήχο. Διευκολύνει το συγχρονισμό και δουλεύει καλά αρκεί να είναι μικρή η διάρκεια της εγγραφής. Παρεμπιπτόντως οι ακριβές κινηματογραφικές κλακέτες, αυτές με τα κόκκινα led, εκτός από τις λοιπές πληροφορίες δείχνουν και τον SMPTE κώδικα.
Στην πραγματικότητα οι λόγοι αποσυγχρονισμού είναι πολλοί. Οι φθηνές κάμερες για παράδειγμα δεν μπορούν να πετύχουν σταθερή ταχύτητα στην κίνηση του μαγνητικού υλικού πάνω από την κεφαλή (αν μιλάμε για tape based DV) Πολύ συχνά μάλιστα έχουν διαφορά στην ταχύτητα εγγραφής από την ταχύτητα αναπαραγωγής! Βάλε και τα πιθανά dropped frames που θα έχεις στη μεταφορά ακόμη και από ψηφιακό μέσο καταγραφής και το πράγμα μετά από λίγο θα χάσει το συγχρονισμό του.
Πολύ ενδιαφέρον. Θανάση σε ευχαριστούμε. Ο τρόπος με τα παλαμάκια νομίζω δεν είναι τόσο λειτουργικός :). Τρόπος με τα μέγιστα και τα ελάχιστα νομίζω με βοήθησε περισσότερο… :)
Πολύ σωστή η περιγραφή του Θανάση.
Ο τρόπος με τα ‘παλαμάκια’ (συνήθως slate, η κλακέτα με την οποία πολλές φορές συνδυάζουμε τον κινηματογράφο) δουλεύει εδώ και δεκαετίες. Η έλευση ψηφιακών μέσων αποθήκευσης ήχου (π.χ. DAT, MiniDisc, HDD, Flash) αλλά και η αυξανόμενη χρήση video αντι για φίλμ και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ψηφιακού video, έκανε σαφώς ευκολότερη τη δουλειά των χρηστών του λεγόμενου double-system recording καθώς οι αποκλίσεις είναι μικρότερες χάρην των PLLs με κρυστάλλους που έχουν οι συσκευές αυτές. Ιδιαίτερα τα MiniDisc για κάποια χρόνια αποτελούσαν de facto φθηνή λύση. Πλέον μπορείς να αγοράσεις αρκετά ποιοτικά αλλά και σχετικά φθηνά flash/hdd recorders με είσοδο για timecode αν και μάλλον χρειάζεσαι και νεα κάμερα. :)
Απόκλιση χωρίς timecode σίγουρα θα έχεις μετά από κάποια λεπτά (ανάλογα τη περίπτωση) αλλά αυτό είναι σχετικά εύκολα διορθώσιμο όπως έγραψε και ο KCorax στο σχόλιο του καθώς η απόκλιση θα είναι — κατα κανόνα — γραμμική μεταξύ δύο συσκευών και ελλείψει εξαιρετικών συνθηκών (π.χ. μεταβλητό αριθμό dropped frames λόγω ταυτόχρονης χρήσης του σκληρού από κάποιο πρόγραμμα ασφαλείας/antivirus ή σε περίπτωση μακ το Spotlight — hint hint — μπορείς δηλαδή να κάνεις κατάτμηση του ήχου κάθε χ λεπτά και μετά nudge ώστε να διορθώνεις το σφάλμα.
Παναγιώτη σε ρώτησα σχετικά με τον mp3 recorder σου καθώς σε κάποιες περιπτώσεις πέραν των προβλημάτων εγγενούς συγχρονισμού που αναφέρει ο Θανάσης, υπάρχει και το πρόβλημα στην υποστήριξη codec και συγκεκριμένα σε χρήση Variable Bit-rate κωδικοποίησης. Παλαιότερα (πριν το mp3 γίνει ίδιαίτερα δημοφιλές) με είχε ταλαιπωρήσει μια τέτοια περίπτωση με ‘βλαμμένο’ encoder VBR. Με είχε βασανίσει αρκετά.
Τώρα, πρακτικά όλες οι ταινίες μεγάλου μήκους, τα 16μμ film αλλά και οι indies με ψηφιακή εγγραφή (από HDV μέχρι HDCAM SR ή D5 HD και όλα τα ενδιάμεσα) χρησιμοποιούν double system για εγγραφή ήχου (προφανώς με κάποιο σύστημα timecode) για πρακτικούς λόγους (ελευθερία κινήσεων, ambient ήχος, πολυκαναλικό κλπ). Σε περίπτωση χρήσης κάμερας DV (όπως φαντάζομαι στη περίπτωσή σου) η χρήση μονού συστήματος (single-system recording) είναι ανεκτή καθώς η εγγραφή του ήχου γίνεται χωρίς απώλεια δεδομένων (PCM, 44.1/48KHz, 16bit, 1536Kbits/s) σε αντίθεση π.χ. με το HDV παραδείγματος χάρην που χρησιμοποιεί MP2 (MPEG 1 Audio Layer 2) σε πολύ χαμηλότερο bitrate (386kbits/s) ίσως μη αποδεκτό ποιοτικά για κάποιες χρήσεις (π.χ. μουσική).
Για κάτι τέτοιες συζητήσεις τα γουστάρω τα καταραμένα τα “ιντερνετς”!