Παρατηρώ στην απόδειξη αυτή ότι στην αγορά SD Ram
περιλαμβάνονται και “πνευματικά δικαιώματα της §3 του άρθρου 18 του Ν. 2121/93 όπως προποπ. με το άρθρο 14 Ν. 3049/2002″
Τί ακριβώς σημαίνει αυτό; Εϊναι κάποιο ποσό που υποτίθεται ότι αντισταθμίζει διαφυγόντα κέρδη από την (πιθανή, γιατί π.χ. την συγκεκριμένη την αγόρασα για μία φωτογραφική μηχανή) καταπάτηση πνευμ. δικαιωμάτων;
Μπορεί κάποιος που γνωρίζει καλύτερα το νομικό πλαίσιο να μας διευκρινίσει το θέμα; Αν είναι αυτό που λέω, σε ποιόν πηγαίνουν τα χρήματα αυτά; Αυτό σημαίνει ότι μπορώ να αντιγράψω ό,τι θέλω στην συγκεκριμένη μνήμη (π.χ. μουσικά κομμάτια) χωρίς να είναι παράνομο;
Συγγνώμη για το τεράστιο paste του νόμου, που μάλλον μπέρδεμα προκαλεί (Αν θες σβήστο υπάρχει εδώ
http://nomothesia.ependyseis.gr/eu-law/getFile/%CE%9D+3049+2002.pdf?bodyId=379078
:)
Αν κατάλαβα καλά πάντως εσύ πλήρωσες την ΑΕΠΙ για να πάρεις μνήμη για την ψηφιακή μηχανή σου…
@ιντερνετάκιας: και αν κατάλαβα καλά, έχω πληρώσει από 4% μέχρι 6% σε κάθε CD, DVD, χαρτί για τον εκτυπωτή μου, σκληρό δίσκο (;), SD ram κ.λ. που έχω αγοράσει ποτέ! Λεφτά που έχουν πάει στην ΑΕΠΙ;
Αν είναι έτσι, μιλάμε για ΠΟΛΛΑ λεφτά! Υπάρχουν στοιχεία για το ποσό που εισπράτουν οι διάφοροι οργανισμοί πνευματικής ιδιοκτησίας (υπάρχει άλλος εκτός από ΑΕΠΙ;) από τον φόρο σε όλα αυτά τα πράγματα;
Εψαξα λίγο, βρήκα
ΟΣΔΕΛ για συγγραφείς και εκδότες
Φοίβος για φωτογραφία
Αυτό το 6% (τόσο πρέπει να πλήρωσες γιατι είναι πάνω απο 100 mb, αν κατάλαβα καλά) δε μπορώ να καταλάβω πως δικαιολογείται. Οταν αγοράζεις ένα ψηφιακό έργο, ένα mp3 π.χ. δεν έχεις δικαίωμα να το μεταφέρεις σε τουλάχιστον μια ψηφιακή συσκευή; Γιατί λοιπόν να πληρώνεις και τέλος στη συσκευή αυτή ή απο την άλλη γιατί να υπάρχουν τα DRM ?
Καλά στην περίπτωση της φωτογραφικής είναι απλά αστείο. Εκτός αν έχεις σκοπό να τη χρησιμοποιείς σαν φωτοτυπικό :P
Απολύτως κουφό!, πως πέρασε αυτό το μέτρο κάτω από την μύτη του κόσμου. Λεφτά από την τσέπη μας κατευθείαν στην ΑΕΠΙ και από την άλλη στους… εκδότες!
Αναρωτιέμαι επί ποιάς κυβέρνησης ψηφίστηκε.
ΣΣ. On second thought, καταλαβαίνω γιατί το αποσιώπησαν πλήρως οι εκδότες, οι bloggers όμως?!..
Πολύ σοβαρό το θέμα!!
Έτσι μπορούμε να διακινούμε πειρατική μουσική χωρίς να φοβόμαστε το δικαστήριο ή επειδή δεν είναι σωστό.. έχουμε πληρώσει κύριοι και δεν έχετε ζημιές no matter what!
Για CD/DVD το ήξερα, όπως και για σκληρούς δίσκους! Για SD λογικό μου ακούγεται..
Ρε μην κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας.
Η ΑΕΠΙ είναι από μόνη της μια απάτη και δεν μιλάει κανείς.
Ειλικρινά, δεν πληρώνω τπτ, μα το θεό τους έχω όλους βαρεθεί. Απ οπου αρπάξει η κωλοτσέπη τους καθημερινά σε όλους τους τομείς.
Μα καλά 6ευρώ για πόσα mb μνήμη; Τραγικό; Και άν έχω δικό μου υλικό μέσα; ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ!
@nmpardakis: τα 6Ευρώ είναι το κόστος της μνήμης, απλά σε αυτό περιλαμβάνεται και το σχετικό ποσό για “πνευματικά δικαιώματα”.
Α! οκ δεν βλεπω και πολύ καλα στη φωτο, ειπα και εγώ
τι μνήμη πήρες;
θα ψάξω και εγώ αποδείξεις απο Πλαίσιο να δω γτ νομίζω το έγραφε και πανω σ ενα mp3 που ειχα παρει.
λες; ούτε που το είχα προσέξει ποτέ.
Το πόσο λέει είναι για μεταφορά η μετεγγραφή, δεν είναι για κατοχή πνευματικού υλικού. Δηλαδή δε σημαίνει οτι αφού το εχουμε πληρώσει κατεβάζουμε αβέρτα :) Απλά απο τη στιγμή που έχουμε κατεβάσει/αγοράσει κάτι νόμιμα μπορούμε να το μεταφέρουμε εκεί.
Κατάργηση των DRM παντού εδώ και τώρα :) Και φυσικά να μην πληρώνουμε παραπάνω τα mp3 που δεν έχουν
(Δεν διάβασα τον νόμο) Μήπως είναι αν ο φωτογράφος/προγραμματιστής/μουσικός θέλει να κατοχυρώσει δικά του Πνευματικά Δικαιώματα ? Δλδ όχι ΑΠΟ τρίτους, αλλά ΓΙΑ τρίτους…
Νομιζω οτι και η CPU θα πρεπει να εχει τις αντιστοιχες κρατησεις, αφου τελικα θα χρησιμοποιηθει ως ενδιαμεση για την μεταφορα/επεξεργασια/ελεγχο της οποιας αντιγραφης υλικου.
Βασικα τι λεω, και η ΔΕΗ και οι μπαταριες και οι φορτιστες χρησιμοποιουνται για να δινουν ρευμα και να εξυπηρετουν τις μεταφορες αυτες και θα επρεπε να χρεωνουν δικαιωματα προς την ΑΕΠΙ/ΟΣΔΕΛ η οπως το λετε στον μηνιαιο λογαριασμο τους.
Ισως τα δικαιωματα αυτα να πρεπει να μεταφερθουν σε χρηματικες κρατησεις προς ΑΕΠΙ πανω στο οξυγονο που αναπνεουμε. Ως εμβυα οντα, το οξυγονο υποβοηθα/διευκολυνει την παρανομη διακινηση, αναπαραγωγη, μεταφορα κλπ του υλικου που διαχειριζεται η ΑΕΠΙ/ΟΣΔΕΛ. Δεν εχει νοημα να τα πληρωνουμε και στο φωτοτυπικο χαρτι και στο σκληρο δισκο και στο USB stick και στο blank DVD και στο floppy και στο bandwidth κλπ.
Μια και καλη, απο το μαιευτηριο μια προκαταβολικη απαξ συνδρομη 1000 ευρω να τελειωνουμε…
Εψαξα τις αποδειξεις μου. Σε αποδειξη αγορας ΠΛΑΙΣΙΟ 22/1/07 για stick USB 1 GB δεν υπαρχει καμια κρατηση τετοιου τυπου. Αρα το εχουμε περιορισει σε 1.5 ετος… Ξερει κανεις ποτε περασε αυτο?
Από ένα παλαιότερο σχετικό άρθρο στο Avopolis (η έμφαση δική μου):
http://urlb.org/lhbk
@Θανάσης Δεληγιάννης:
1. Thanks.
2. Δηλαδή, για κάθε υπολογιστή, φωτοτυπικό, DVD, CD, κ.λ. που πωλείται, πληρώνουμε λεφτά για να έχουμε δικαίωμα π.χ. να κάνουμε backup! Αισθάνομαι ότι με ληστεύουν! Αυτοί είναι οι “δημιουργοί” που φωνάζουν ότι η πειρατεία σκοτώνει την μουσική; Καταβάλλω λεφτά στην κάθε Σαρρή, Βίσση και στον κάθε Καρβέλα κάθε φορά που αγοράζω υπολογιστή για το γραφείο μου;;;
@Παναγιώτη: Νομίζω ότι πρέπει να προσθέσουμε μερικά από τα παραπάνω στο Βικιλεξικό στη λέξη “χαράτσι”!
Λίγο ψυχραιμία παρακαλώ! Πρόκειται για ποσό το οποίο επιβαρύνει κάθε μορφής αναλώσιμο το οποίο προορίζεται ή μπορεί να αποτελέσει φορέα αντιγραφής έργων του λόγου.
Ακόμα και η φωτογραφική μηχανή μπορεί να χρησιμοποιηθεί όχι ως φωτοτυπικό βέβαια, όπως λέει κάποιος παραπάνω, αλλά ως φορέας αποτύπωσης έργων τα οποία προφανώς δεν ανήκουν στον φωτογράφο (μια αφίσα, μια άλλη φωτογραφία κλπ).
Τα υλικά αυτά εξ ορισμού προορίζονται για την χρήση πνευματικών έργων που είτε δεν έχουν αγοραστεί, είτε δεν έχει εξουσιοδοτηθεί περαιτέρω αναπαραγωγή τους.Πρόκειται για ένα εύλογο αντιστάθμισμα που εισπράττεται από τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης και επιστρέφεται αναλογικά στους δημιουργούς και του φορείς που εκμεταλλεύονται έργα λόγου και τέχνης.
Μιλάμε για χιλιάδες δημιουργούς και επιχειρηματίες και όχι μόνο για τα ονόματα που αναφέρθηκαν παραπάνω και αποτελούν 5-6 ανθρώπους οι οποίοι προφανώς και δεν είναι γραμμένοι στους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης κι επομένως δεν εισπράττουν.
Τέλος, δεν πέρασε “κάτω από τη μύτη του κόσμου”, αλλά περιλαμβάνεται στο κεκτημένο της πνευματικής ιδιοκτησίας του ν.2121/1993, εδώ και πάρα πολλά χρόνια και είναι αποτέλεσμα συλλογικών διεκδικήσεων δημιουργών, εκδοτών και παραγωγών.
@elawyer:
Είναι έτσι όπως τα λές. Από την άλλη, θεωρώ εξωφρενικό το ποσό. Και επί κάθε σκληρού δίσκου που αγοράζω; Επίσης φαντάζομαι ότι το ποσό αυτό κατανέμεται ανάλογα με την δημοσιότητα που έχουν οι δημιουργοί σε άλλα μετρήσιμα μέσα. Π.χ στην μουσική ανάλογα με τα plays σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, TV και “μαγαζιά”. Άρα το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων καρταλήγουν σε αυτούς που… ας πούμε ότι δεν τα έχουν και τόση ανάγκη.
Αν θέλουμε να πληρώνει το κράτος δημιουργούς και καλλιτέχνες, ας το κάνει. Όχι όμως να “φορολογεί” κάθε αγορά εξοπλισμού, φωτοτυπικού χαρτιού κ.λ. για να χρηματοδοτήσει την πολιτιστική ανάπτυξη!
Εlawyer, από νομική άποψη, δεν σε προβληματίζει το θέμα; Πληρώνω την στιγμή που αγοράζω ένα SD ram την παρανομία που θεωρεί το κράτος ότι είναι πολύ πιθανό να διαπράξω με αυτό;
Θα ήθελα πάρα πολύ να δώ πόσο είναι το ποσό που συγκεντρώνεται από αυτό τον φόρο ετησίως.
Το ποσό στο οποίο αναφέρεσαι Παναγιώτη είναι ο φόρος ιδιωτικού αντιγράφου ο οποίος εφαρμόζεται σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες εκτός από Μεγάλη Βρεταννία, Ιρλανδία, Βουλγαρία, Κύπρο, Λουξεμβούργο και Μάλτα. Η συγκεκριμένη φορολογία συμμετέχει στην χρηματοδότηση της δημιουργίας και άρα στον πολιτισμικό πλουραλισμό.
Τα προβλήματα που βλέπω προσωπικά είναι δύο :
Πρώτο, οι εταιρείες διαχείρισης πνευματικής ιδιοκτησίας όπως η ΑΕΠΙ πιέζουν τον νομοθέτη να πάρει μέτρα καταστολής κατά της ανταλλαγής αρχείων ενώ ταυτόχρονα βγάζουν χρήματα από την μνήμη που πωλείται σε κάθε μορφή (σκληρό δίσκο, άδεια CD, DVD κτλ.) και που είναι απαραίτητη για την παραπάνω δραστηριότητα.
Δεύτερο, δεν υπάρχει καμία δημόσια διαθέσιμη πληροφορία για το συνολικό ποσό που αποφέρει ο φόρος αυτός και για το πως και που διατίθεται μέσω της ΑΕΠΙ και των άλλων οργανισμών διαχείρισης. Έκανα κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς σχετικά. Στη Γαλλία η ανάλογη εταιρεία διαχείρισης πνευματικής ιδιοκτησίας λέγεται SACEM και είχε συνολικά έσοδα για το 2006 750 εκατομμύρια ευρώ εκ των οποίων το 15%, δηλαδή περίπου 50 εκατομμύρια, προέρχονται από το συγκεκριμένο φόρο. Εάν εφαρμόσουμε το ίδιο ποσοστό, αυθαίρετα, στα έσοδα της ΑΕΠΙ που είναι γύρω στα 12 εκατομμύρια το χρόνο, το ποσό που βγαίνει, σχεδόν δύο εκατομμύρια ευρώ, είναι σημαντικό. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά δεν υπάρχει τρόπος να το μάθουμε δυστυχώς.
Τέλος, προς e-lawyer, πως ξέρεις ότι η Βίσση και ο Καρβέλας δεν είναι γραμμένοι στους οργανισμούς συλλογικής διαχείρησης ; Εγώ είμαι σίγουρος ότι όχι μόνο είναι αλλά παίρνουν και μεγάλο μερίδιο, ανάλογο με τις πωλήσεις δίσκων τους, από το φόρο ιδιωτικού αντγράφου.
Δεν είναι φορολογία [αφού δεν εισάγεται στα ταμεία του κράτους και δεν επιστρέφεται στον πολίτη μέσω του κρατικού προϋπολογισμού] και δεν είναι παράνομη η αντιγραφή για ιδιωτική χρήση, αφού επιτρέπεται στο μέτρο που δεν εμποδίζεται η κανονική εκμετάλλευση του έργου [κι εφόσον πληρούνται ορισμένα άλλα νομικά κριτήρια].
Ο νομοθέτης αντελήφθη -μετά από χρόνια πιέσεων από τους ενδιαφερόμενους- ότι η ιδιωτική χρήση και αναπαραγωγή μπορεί να είναι ελεύθερη αλλά είναι και μια απώλεια για τους δημιουργούς και τους παραγωγούς. Απώλεια όχι μόνο περιουσιακή αλλά και αν θέλετε σε επίπεδο ηθικού δικαιώματος, αφού η νόμιμη ιδιωτική χρήση δεν είναι από το νόμο εφικτό να περιοριστεί ακόμη κι αν δεν την επιθυμεί ο δημιουργός. Χρειάζεται κάποιο αντιστάθμισμα εδώ. Τα αναλώσιμα προορίζονται εξ ορισμού για τέτοιους είδους δουλειές [σκεφτείτε πόσα δικά σας κείμενα/φωτογραφίες τυπώνετε με τον εκτυπωτή σας σε συσχετισμό με έργα τρίτων].
Το ποσό που ανακατανέμεται δεν είναι ανάλογο με τις play lists, αλλά με το “κομμάτι” (βιβλίο, cd, dvd), δηλαδή έχεις 1 βιβλίο θα πάρεις χ, έχεις 2 βιβλία θα πάρεις 2χ. Και μιλάμε βεβαίως για ελάχιστα ποσά που φτάνουν στην τσέπη κάθε μεμονωμένου (τύπου 200 ευρώ το χρόνο σε συνήθεις περιπτώσεις).
Περί Βίσση και Καρβέλα: να βάλουμε μια αστυνομία αισθητικής και περιορισμού του πλουτισμού των καλλιτεχνών για να αποκλείσει τα “μιάσματα” από το να εισπράττουν άλλα 850 ευρώ το χρόνο;
@elawyer:
Όχι να μην βάλουμε αστυνομία αισθητικής, έχεις απόλυτο δίκιο. Αλλά όχι και να πληρώνω για να τυπώσω την σελίδα που βλέπω στο web ώστε να την διαβάσω καλύτερα. Και να θεωρείται αυτό ηθικό και λογικό. Ούτε γιατί έβγαλα φωτογραφίες με την φωτογραφική μου σε ένα μουσείο, ούτε γιατί φωτοτύπησα της σημειώσεις του συμφοιτητή μου.
Το σύστημα δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας είναι στρεβλό, προστατεύει μόνο τις μεγάλες εταιρείες και τους δημιουργούς που ήδη έχουν βγάλει πολλά λεφτά από αυτά που έφτιαξαν και τελικά έχει καταλήξει να είναι εμπόδιο στην δημιουργία -παράδειγμα η απαίτηση να πληρώνω “φόρο” (φόρο θα συνεχίσω να το λέω) για κάθε πακέτο φωτοτυπικού χαρτιού ή 100άδα DVD που αγοράζω ακόμη και αν θέλω απλά να μοιράσω την δουλειά μου τους φίλους μου.
Το τοπίο παραμένει θωλό. Και αν δεν μας πεί κάποιος συγκεκριμμένα και διασταυρωμένα νούμερα ετήσιων εσόδων από το φόρο και συγκεκριμμένη κατανομή και απόδοση τους δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε την ηθική βάση αλλά και την ορθή εφαρμογή του μέτρου.
Πάντως από την συζήτηση και τις πρώτες ενδείξεις, έχω την αίσθηση οτι το όλο κατασκεύασμα αποτελεί πρόφαση εξυπηρέτησης μεγαλο-συμφερόντων, εις βάρος των πολλών, με την γνωστή αρχή “πάρε λίγα από πολλούς” και χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουν…
Elawyer, το πράγμα για το οποίο μιλάμε είναι έμμεσος φόρος από τη στιγμή που εισπράτεται από το κράτος, στη συγκεκριμένη περίπτωση από το Υπουργείο Πολιτισμού και αποδίδεται στους διακαιούχους. Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις που το κράτος κάνει τον εισπράκτορα για τρίτους. Για παράδειγμα το αγγελιόσημο είναι μια σταθερή επιβάρυνση 21,5 % επί του ποσού που δαπανάται για κάθε μια ενέργεια διαφημιστικής καταχώρισης ή προβολής που καταλήγει εν μέρει στο ασφαλιστηκό ταμείο των δημοσιογράφων.
Το πράγμα έχει τη σημασία του. Από τη στιγμή που είναι υποχρεωτικός φόρος και εισπράτεται καταρχήν από το κράτος, οι δικαιούχοι οφείλουν διαφάνεια ως προς το ποσό και τη διανομή του. Πράγμα που δεν υπαρχει αυτή τη στιγμή. Και βέβαια υπάρχουν και τα άλλα θέματα που αναφέρει ο Παναγιώτης.
Όσο για Βίσση και Καρβέλα, εσύ είπες ότι δεν είναι στην ΑΕΠΙ πράγμα που κατά τη γνώμη μου είναι λάθος. Η μουσική όντως δεν χρειάζεται αστυνομία αισθητικής αλλά και ούτε ο Καρβέλας έχει τόσο ανάγκη τα συγκεκριμένα λεφτά για να καλλιερεγήσει το ταλέντο του, τα οποία είναι σίγουρα περισσότερα από όσα αναφέρεις.
e-lawyer μη ξεχνάς ότι υπάρχουν και οι φόροι υπερ τρίτων (ΦΥΤ). Ενδεικτικά και με χρονολογική σειρά:
http://urlb.org/lhbv (λίγο μετά τη μέση), http://urlb.org/lhbw & http://urlb.org/lhbx
Στην πραγματικότητα τέτοιος είναι και αυτός.
Ο 2121/93 “αγωνίζεται” πλέον να καλύψει μία νέα πραγματικότητα (τεχνολογική κυρίως αλλά όχι μόνο) με όρους που διαμορφώθηκαν σε περασμένες δεκαετίες όπου το μοντέλο “λίγοι παραγωγοί – πολλοί καταναλωτές” ήταν κυρίαρχο.
Προσθέστε στην εξίσωση ότι πλέον σχεδόν ο καθένας μας έχει στην κατοχή του μία ή περισσότερες τέτοιες συσκευές καταγραφής και αντιλαμβάνεστε ότι η συγκεκριμένη πρόβλεψη μετατρέπεται από μέτρο προστασίας των δικαιωμάτων μίας μερίδας του πληθυσμού σε κεφαλικό φόρο (poll tax και ειδικότερα lay subsidy, μεσαιωνικές πατέντες!)
Τέτοιου είδους προβλήματα οδήγησαν και στην αναγκαιότητα των αδειών CC.
Επίσης το ότι η συγκεκριμένη εισφορά ήταν προϊόν “συλλογικών διεκδικήσεων δημιουργών, εκδοτών και παραγωγών” δεν τη κάνει εξ’ ορισμού και δίκαια. Μην ξεχνιόμαστε, any fool can make a rule and any fool can mind it.
Λεει ο elawyer: “Τα υλικά αυτά εξ ορισμού προορίζονται για την χρήση πνευματικών έργων που είτε δεν έχουν αγοραστεί, είτε δεν έχει εξουσιοδοτηθεί περαιτέρω αναπαραγωγή τους.Πρόκειται για ένα εύλογο αντιστάθμισμα που εισπράττεται από τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης και επιστρέφεται αναλογικά στους δημιουργούς και του φορείς που εκμεταλλεύονται έργα λόγου και τέχνης.”
Τα υλικα αυτα: χαρτι, φλοπι, σκληρος δισκος, φωτογραφικη μηχανη, bandwidth, μνημες, ζιπακια, παπυρος, ευχαρακτος πορολιθος, usb sticks κλπ ειναι με λιγα λογια ΟΛΑ τα υλικα αποθηκευσης και καταγραφης πληροφοριων του σημερα (και μερικα και του χθες).
Με λιγα λογια, αν καταλαβα καλα τα γραφομενα σου a priori δεχομαστε οτι καποιος για να χρησιμοποιει αποθηκευτικο μεσο το κανει για να “κλεψει” πραγματα (“… δεν έχουν αγοραστεί, είτε δεν έχει εξουσιοδοτηθεί περαιτέρω αναπαραγωγή τους…”). Ετσι, το κρατος αποφασιζει να σε βαλει 5 μηνες φυλακη προληπτικα η να σου επιμερισει το προστιμο η τα δικαιωματα που δεν πληρωσες πανω στην αγορα του υλικου.
Δηλαδη το αποκλειουμε να ειμαι Linuxας και να μην θελω να πληρωσω με την αγορα ενος σκληρου δισκου στην Microsoft η να ειμαι μουσικος και να μην θελω να πληρωσω την Βανδη η συγγραφεας και να μην θελω να πληρωσω το “Ιουδας φυλουσε υπεροχα”. Με λιγα λογια πρωτογενης παραγωγη πια σε χαρτι, ψηφιακο υλικο κλπ δεχομαστε οτι δεν υπαρχει, παρα μονο μη εξουσιοδοτημενες αντιγραφες?
Και η κιθαρα με την ιδια λογικη χρησιμοποιειται για την μη εξουσιοδοτημενη αναπαραγωγη υλικου τριτων και οι φωνητικες χορδες και το δεξι μου χερι (δεξιοχειρ γαρ) και το μυαλο…. Παρανοια!
Και εκτος αυτου, ο νομος δεχεται οτι δεν υπαρχουν τιμιοι ανθρωποι που αγοραζουν χαρτι και τους τιμωρει απο πριν ολους ανεξαιρετως για ο,τι μη εξουσιοδοτημενο θα μπορουσαν να διαπραξουν?
Υπαρχουν δηλαδη 2 ειδων ατομα κατα τον νομο. Οι δηλωμενοι σε συλλογους παραγωγοι πληροφοριας (καλλιτεχναι, συγγραφεις κλπ) και ολοι οι αλλοι οι μη εξουσιοδοτημενοι χρηστες ?
Ειναι απιστευτη και η στρεβλωση της πραγματικοτητας που συμβαινει, και η αντιμετωπιση μας απο τους νομους αυτους αλλα κυριως η εκπαιδευση/μπολιασμα που χρειαζεται ο κοινος νους για να φτασει να θεωρει το παραπανω σκεπτικο λογικο !
Βλέποντας από πιο κοντά την απόδειξη αγοράς της SD Ram διέκρινα το… “άρθρο 14 Ν. 3049/2002″.
Φαντάζομαι λοιπόν το μέτρο εφαρμόστηκε επί Νέας Δημοκρατίας ;…
Και γιατι δεν παραδεχομαστε οτι ετσι και αλλιως ολοι καποια στιγμη παρκαρουν παρανομα, χωρις την αδεια του Κρατους και χωρις να καταβαλουν τα αντιστοιχα προστιμα και να κρατειται κατα την αγορα του αυτοκινητου ενα 500αρι ευρω υπερ αδειων παρκαρισματος ?
Το μετρο ειναι για τα πανηγυρια!
Νομίζω ότι το βλέπετε κάπως μονόπλευρα, ενώ η ρύθμιση προσπαθεί ακριβώς να ισορροπήσει αντιτιθέμενα συμφέροντα. Σκεφτείτε μόνο ότι αν δεν υπήρχε αυτό το μέτρο θα μπορούσαν οι οργανισμοί να ζητήσουν να απαγορευθεί η χρήση φωτοτυπικών συνολικά, αφού εξ ορισμού τα φωτοτυπικά προορίζονται για την αντιγραφή έργων τρίτων, χωρίς να σημαίνει όμως ότι αυτό είναι παράνομο.
Τα αναλώσιμα είναι μια πηγή κινδύνου για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας. Η υπέρβαση που κάνετε και δεν δέχεστε να συζητήσετε είναι ότι και ο ίδιος ο κίνδυνος έχει επιπτώσεις, ανεξάρτητα από το αν θα επέλθει ή όχι η τελική βλάβη του δικαιώματος. Ενδεικτικό του σφάλματος είναι το παράδειγμα με το παρκάρισμα: να φορολογείται κάθε αυτοκίνητο επειδή “εξ ορισμού” θα παρκάρει κάποια στιγμή παράνομα; Όχι βέβαια, γιατί αυτό είναι μια πράξη που συμβαίνει δημόσια και υποτίθεται ότι υπάρχουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που μπορούν να το αποτρέψουν. Η χρήση που θα γίνει όμως σε σφαίρες ιδιωτικότητας και οι ενδεχόμενες και πιθανές αντιγραφές που θα περιορίσουν την κανονική εκμετάλλευση του έργου δεν είναι ελέγξιμες, αφού η ιδιωτική χρήση δε γίνεται σε δημοσιότητα. Θα προτιμούσαμε μια υποχώρηση της ιδιωτικότητας προκειμένου η απόδοση πνευματικών δικαιωμάτων να είναι ορθότερα μετρήσιμη και πιο ακριβής ή μήπως τελικά η ισχύουσα κοινοτική ρύθμιση αποτελεί έναν ηπιότερο συγκερασμό των αντιτιθέμενων συμφερόντων. Το θέτω περισσότερο για περισυλλογή, αλλά πρέπει να κάνετε ένα βήμα πέραν του σκεπτικού ότι “η πνευματική ιδιοκτησία υπηρετεί την Βανδή , το Ο Ιούδας Φιλούσε Υπέροχα και τις μεγάλες εταιρίες”.
Pingback: Αγγελόπουλος Σπύρος » Blog Archive » Φόρος πνευματικής ιδιοκτησίας
Αγαπητέ elawyer, καλή και άξια η προσπάθεια για “συμβιβασμό” αντιτιθέμενων συμφερόντων, άλλωστε είναι δημοφιλής μεταξύ των συναδέλφων σας η αρχή: “ο χειρότερος συμβιβασμός είναι καλύτερος από μια δικαστική διεκδίκηση…”.
Όμως ο συμβιβασμός δεν είναι αυτοσκοπός, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν αφανείς διαστάσεις του προβλήματος.
Πρώτον υπάρχει η αίσθηση οτι οι μικρο-δημιουργοί δεν μπορούν να επιβιώσουν από τα δικαιώματα που εισπράττουν και πεθαίνουν στην ψάθα. Κατα την άποψη μου λόγω της δυσμενούς αναλογίας δικαιωμάτων έναντι των δισκογραφικών, εκδοτικών και άλλων εταιριών. Άρα δεν είναι η είσπραξη αλλά η σωστή αναλογία απόδοσης που λείπει.
Δεύτερον, οι εισπράξεις των μεσαζόντων-εταιριών λειτουργούν αντίστοιχα με τα super markets και τους προμηθευτές τους. Εκεί, ανεξάρτητα από την κατάσταση της αγοράς, την δυνατότητα των νοικοκυρών, το κόστος των προϊόντων ή το θεσμικό πλαίσιο, τα S/M και οι προμηθευτές διαμορφώνουν τις τιμές όπως επιθυμούν για μια σωστή κερδοφορία. Με άλλα λόγια είτε εισπράττεται είτε όχι ο φόρος στο χαρτί και τα cdακια, οι εταιρίες θα τα βρούν τα λεφτά, ακόμα και αν χρειαστεί να ξεζουμίσουν ακόμα περισσότερο τους δημιουργούς.
Τρίτον και σημαντικότερο! Κάποτε υπήρχε υπερσυγκέντρωση πόρων (γή, πρώτες ύλες, μηχανές, κλπ) συγκεντρωμένα στα χέρια των ολίγων με τους πολλούς να είναι δουλοπάροικοι και εργάτες. Αντίστοιχα και με τη γνώση που περέμενε συγκεντρωμένη και πάλι στα χέρια των ολίγων, (κλήρος, συντεχνίες, κλπ). Με το πέρασμα των αιώνων και με αιματηρούς αγώνες, οι δυτικές κοινωνίες, όπως οι δική μας, κατάφεραν μια δικαιότερη αναδιανομή αυτών και άλλων “πόρων”.
Στην εποχή μας λοιπόν, με ισχυρά όπλα των πολιτών του κόσμου τις τεχνολογίες και το διαδίκτυο, πλησιάζει ταχύτατα ο καιρός μεγαλύτερης κοινοκτημοσύνης. Όσοι νόμοι, ρυθμίσεις και “συμβιβασμοί” και αν κρατιούνται με τα δόντια από κυβερνήσεις καθυστερημένων αντανακλαστικών, τόσο οι κοινωνίες θα τα παρακάμπτουν ΑΝΕΤΑ, με αδιαφορία, και σαρκασμό.
Στην εποχή μας τέτοιες μάχες δεν απαιτούν θυσίες αίματος. Μυαλό, συνειδητοποιημένη σκέψη και λίγη τεχνολογία αρκούν.
Τεχνοκράτες του κόσμου, συντονιστείτε λίγο περισσότερο με την κοινωνία… Και μην την υποτιμάτε ώς μειωμένης ευφυίας και τεχνοκρατικής αντίληψης. Οι κοινωνίες έχουν δικτυωθεί και επιτυγχάνουν “collective intelligence”!…
elawyer says: Σκεφτείτε μόνο ότι αν δεν υπήρχε αυτό το μέτρο θα μπορούσαν οι οργανισμοί να ζητήσουν να απαγορευθεί η χρήση φωτοτυπικών συνολικά, αφού εξ ορισμού τα φωτοτυπικά προορίζονται για την αντιγραφή έργων τρίτων, χωρίς να σημαίνει όμως ότι αυτό είναι παράνομο.
Εγω νομιζα οτι το φωτοτυπικο πολλαπλασιαζει σε αντιτυπα μια σελιδα. Γιατι αυτη η μια να ειναι εργο τριτου? Και εξ ορισμου κιολας? Ποιοι οργανισμοι? Πως και απο ποιον να απαγορευθει η χρηση των φωτοτυπικων? Απο το κρατος? Να μην τα παραγει η XEROX? Να διωκονται οι χρηστες?
Την εχουμε ασχημα παιδια. Αυτοι μεταξυ τους συνενοουνται με τετοιες προτασεις οπως αυτες του παραπανω αποσπασματος, τις βρισκουν λογικες, δευτερολογουν, τις συμπληρωνουν, τις συζηταν με απολυτη σοβαροτητα, φορωντας ξερω γω τα γυαλια τους και τις γραβατες τους, κραταν σημειωσεις και τετοια και μετα μερικες τις κανουν νομους (καλη ωρα οπως αυτος για τον οποιο μιλαμε)…
Δραμα!
@elawyer: Ενδεικτικό του σφάλματος είναι το παράδειγμα με το παρκάρισμα: να φορολογείται κάθε αυτοκίνητο επειδή “εξ ορισμού” θα παρκάρει κάποια στιγμή παράνομα; Όχι βέβαια, γιατί αυτό είναι μια πράξη που συμβαίνει δημόσια και υποτίθεται ότι υπάρχουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που μπορούν να το αποτρέψουν. Η χρήση που θα γίνει όμως σε σφαίρες ιδιωτικότητας και οι ενδεχόμενες και πιθανές αντιγραφές που θα περιορίσουν την κανονική εκμετάλλευση του έργου δεν είναι ελέγξιμες, αφού η ιδιωτική χρήση δε γίνεται σε δημοσιότητα
ΟΚ. Νικησες :) Το αφηνω το παραδειγμα αυτο, βρηκες παραθυρο. Παω σε αλλο…
Για το μυαλο, αυτι, στομα, χερι μου που εχει μαθει να παιζει στην κιθαρα τραγουδια τριτων σε ιδιωτικη χρηση, που δεν μπορουν να εντοπισθουν, εισπραχθουν δικαιωματα τι εχεις να πεις?
Λογικα (με την λογικη του νομοθετη παντα) αφου ειμαι σε θεση να μπορω να τα αναπαραγω σε ιδιωτικη χρηση αρα (συμπερασμα νομοθετη) σιγουρα το κανω.
Και αφου δεν ειναι ελεγξιμο δεν πρεπει να μπει καποιο χαρατσι στο μαιευτηριο η στην τιμη της κιθαρας, χορδων, πενων, στον ωρυλλα, στα εγκεφαλογραφηματα, στον οφθαλμιατρο να ρεφαρουν οι θιγομενοι?
Εχω παθει πλακα. Συνειδητοποιω οτι δεν ειναι απλα καποιες χαζες δικαιολογιες να δικαιολογηθουν τα αδικαιολογητα τυπου “χμμ … εεε … το αρνι ακριβυνε 100% ΤΟ ΚΙΛΟ γιατι χμμ…. ακριβυναν τα μεταφορικα του απο …γκουχ…Λαμια-Αθηνα, μια που το πετρελαιο κινησης πηρε …εε…. 2.5%”, αλλα ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ FOR REAL ΚΙΟΛΑΣ!
Διαχωρίζοντας λοιπόν τον εαυτό μου από ό,τι θεωρείται κοινός τόπος για τους δικηγόρους, προσωπικά θεωρώ βιότοπό μου τα δικαστήρια και σε κάθε περίπτωση προτιμώ τις θεσμικές λύσεις από τον “χειρότερο συμβιβασμό”.
‘Άλλο όμως οι διαφορές που λύνουν οι δικηγόροι κι άλλο τα ρυθμιστικά νομικά, όπως η νομοθεσία. Η νομοθεσία όταν διαχειρίζεται συγκρούσεις ανάμεσα σε ατομικά δικαιώματα (εδώ ιδιοκτησία / πρόσβαση στην πληροφορία) να μην τραβάει κάθετες διαχωριστικές γραμμές, αλλά να επιδιώκει την πρακτική εναρμόνιση και τον συγκερασμό των αντιτιθέμενων συμφερόντων. Διαφορετικά η νομοθεσία προσβάλλει την αρχή της αναλογικότητας.
Δεν είναι δυνατόν να καταργήσουμε τα συλλογικά δικαιώματα των δημιουργών επειδή “υπάρχει η αίσθηση ότι οι μικροδημιουργοί υποαμείβονται”, γιατί έτσι θα προσβάλλουμε συνταγματικά κεκτημένα όλων των δημιουργών-εκτελεστών-παραγωγών. Οι υπερτιμολογήσεις των cd και dvd είναι ένα σοβαρό ζήτημα το οποίο έχει οδηγήσει σε γνωστές παρεκκλίσεις με κοινωνικές προεκτάσεις(ειδικό πινάκιο στο εφετείο με νιγηριανούς) αλλά ακόμη υπάρχουν πολλοί λόγοι για την νομική προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας.
Συμφωνώ ότι μπορεί να υπάρχει πρόβλημα στην αναλογία απόδοσης των εισπραττόμενων (η οποία είναι απολύτως αριθμητική), αλλά μην είστε καθόλου σίγουροι ότι η διαφορά ανάμεσα σε δημιουργό και παραγωγό είναι τόσο κάθετη: στον τομέα της μουσικής ειδικά υπάρχει τεράστια κρίση και οι εταιρίες κλείνουν, χωρίς να φταίνε τα υπερκοστολογημένα cd από μόνα τους: φταίει και το κοινό με τις υπερεμπορικές επιλογές του. Δεν σώζονται βέβαια (μόνο) με τα συλλογικά δικαιώματα οι εταιρίες, αλλά με ποια λογική να αφαιρεθεί ένας πόρος που κατά τεκμήριο συνδέεται με την χρήση έργων;
Όσο κι αν είμαστε υπέρ του ανοικτού λογισμικού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε ορισμένα κεκτημένα των δημιουργών και των εμπόρων των πνευματικών έργων: δεν είναι μόνο θέμα διάχυσης της γνώσης και το ξέρουμε όλοι πολλοί καλά, γιατί διαφορετικά κανένας δεν θα αγόραζε “μαύρα” cd της Βανδή και της Βίσση, αλλά μόνο της Σαββίνας Γιαννάτου (τυχαία ονόματα). Και δεν μπορούμε με τη βία να επιβάλλουμε σε όλους να έχουν creative commons.
“Εγω νομιζα οτι το φωτοτυπικο πολλαπλασιαζει σε αντιτυπα μια σελιδα. Γιατι αυτη η μια να ειναι εργο τριτου? Και εξ ορισμου κιολας? Ποιοι οργανισμοι? Πως και απο ποιον να απαγορευθει η χρηση των φωτοτυπικων? Απο το κρατος? Να μην τα παραγει η XEROX? Να διωκονται οι χρηστες?”
=> Τα φωτοτυπεία δεν έχουν μοναδικούς πελάτες συγγραφείς.
=> Οι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης πνευματικών έργων. Ένας εξ αυτών, ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου έχει κυνηγήσει δικαστικά γνωστό φωτοτυπείο, το οποίο έβγαζε ολόκληρο βιβλίο σε φωτοαντίγραφα, το είχε δεμένο, το αποθήκευε και το πουλούσε κανονικά σε όποιον ερχόταν, λες και ήταν βιβλιοπωλείο. Αυτό το παραεμπόριο φαντάζομαι δεν μπορεί να είναι ανεκτό, όσο κολεκτιβιστική αντίληψη κι αν έχει κανείς, δεδομένου ότι ο φωτοτυπάς φυσικά το πουλούσε και δεν το μοίραζε δωρεάν.
Για το παράδειγμα με την ιδιωτική εκτέλεση μουσικών έργων: μα η ιδιωτική εκτέλεση έργων επιτρέπεται στο μέτρο που δεν παρεμποδίζει την κανονική χρήση του έργου και την εμπορική του εκμετάλλευση, κριτήρια τα οποία θέτει ο Ν.2121/1993.
Μην σκίζεις τα ρούχα σου: όλα αυτά που λες έχουν εξεταστεί υπεραναλυτικά και έχουν ακουστεί όλες οι απόψεις κατά την θέσπιση των ρυθμίσεων και όχι από τους γιάπηδες των εταιριών όπως νομίζεις, αλλά και από εκπροσώπους οργανώσεων για το ανοικτό περιεχόμενο κλπ. Σκεφτείτε και λίγο τους δημιουργούς αλλά και τις εταιρίες, δεν υπάρχουν μόνο οι χρήστες οι οποίοι μπορούν να βρουν ό,τι θέλουν όποτε το θέλουν.
Προσωπικά είμαι ικανοποιημένος από όλη την επιχειρηματολογία που καταγράφηκε. Ιδιαίτερα η μοναχική πλευρά (στο συγκεκριμμένο) του elawyer ήταν όπως πάντα βαρύνουσα, τεκμηριωμένη και έγκυρη.
Παρά ταύτα, λοιπάμαι, αλλά την πορεία αυτού και πολλών άλλων αντίστοιχων μέτρων θα την καθορίσουν τελικά πολύ πιο “πεζές” παράμετροι.
Λχ. το αν θα συνεχίσει η πλειοψηφία των αγοραστών να πληρώνει τα “καπέλα” των αναλωσίμων, μια κατευθυνόμενη EΡΤ που δεν παρακολουθεί και τόσα άλλα πονηρά, θα εξαρτηθεί από το τι περισσεύει από τον μηνιαίο προυπολογισμό αυτής της πλειοψηφίας (βλ. γενιά των 700€).
Πεζό και ωμό;… αν θέλεις το ντύνουμε και με προσφορότερη έννοια-ορολογία (βλ. κοινωνική δικαιοσύνη..)
=> Τα φωτοτυπεία δεν έχουν μοναδικούς πελάτες συγγραφείς.
Δεχομαι με ευχαριστηση την “αναπροσαρμογη” της δηλωσης σου απο “αφού εξ ορισμού τα φωτοτυπικά προορίζονται για την αντιγραφή έργων τρίτων” σε “δεν έχουν μοναδικούς πελάτες συγγραφείς” που ειναι μια βελτιωση.
Τα φωτοτυπικα μηχανηματα λοιπον εχουν “πελατες” τους ιδιοκτητες τους. Εμενα, εσενα, το δικηγορικο σας γραφειο, τα σχολεια, τους Δημους, την εφορια, το 3ο Συνταγμα Πεζικου Πεκινου. Λοιπον, επειδη εχετε στο μυαλο σας το Χ φωτοτυπαδικο της Αθηνας που φωτοτυπει και πρωτοτυπα βιβλια και τα πουλαει η τον μαυρο που κοβει εμπορικα CDs και τα πουλαει, το να βγαζετε το “λογικο” συμπερασμα να μετακυλιθει το (ποσο αληθεια?) διαφυγον κερδος στην blank σελιδα φωτοτυπιας η στην αγορα του φωτοτυπικου μηχανηματος η στο blank CD απλα does not compute.
Το οτι παρανομει καποιος και αντιγραφει καποιου αλλου την δουλεια, ουδεμια σχεση εχει με εμενα που αγοραζω φωτοτυπικο χαρτι για να ζωγραφιζει η ανηψια μου. Που πηγε αυτο το “καθενας ειναι αθωος μεχρι αποδειξεως …”? Προπληρωνουν ολοι ανεξαιρετως διαφυγοντα δικαιωματα ?
ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΖΕΙ ΚΑΜΒΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ A PRIORI ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΗΣ ΕΡΓΩΝ ΤΕΧΝΗΣ!
Ειναι το αντιστοιχο του “προληπτικου πολεμου” λογω “εγκυρων πληροφοριων” στο ΙΡΑΚ, με “παραπλευρες απωλειες – αθωα θυματα” ανεξαρτητως αν τελικα “δεν μπορουν να εντοπισουν τα οπλα μαζικης καταστροφης”. Χτυπας in advance ολους τους αθωους δηλαδη επειδη εχεις βασιμες υποψιες οτι καπου καποιος κατι μπορει να εκανε, με την λογικη χτυπα χτυπα παντου, καπου εκει μεσα θα ειναι και ο ενοχος.
Αντίστοιχο του “προληπτικού πολέμου” ένα συλλογικό δικαίωμα των πνευματικών δημιουργών και των παραγωγών δεν είναι με καμία μέθοδο προσέγγισης και σε κανένα επίπεδο αναλογίας.
Είπαμε: δεν είναι παράνομη η ιδιωτική χρήση έργων για να θεωρηθεί “ένοχος” όποιος αγοράζει φωτοτυπικό χαρτί, το μέτρο είναι αντισταθμιστικό και αναλογιστικό, δεν είναι αποκαταστατικό και αποτρεπτικό.
Για την ανηψιά μπορείς να αγοράσεις μπλοκ ζωγραφικής και άλλα χαρτικά τα οποία δεν περιλαμβάνουν δικαιώματα για δημιουργούς.
Δεν μιλησε κανεις ομως για αποτρεπτικο μετρο ουτε για αποκατασταση της ταξης.
Μιλησα για προληπτικο, a priori γκρουπαρισμα ολων μας στον ιδιο ντρορβα των ψιλοκομπιναδορων αντιγραφεων που δεν μπορει παρα να αγοραζουμε υλικο (χαρτι και μνημες) για να το χρησιμοποιουμε για να τσιμπολογαμε τα δεδουλευμενα καποιων συνδικαλισμενων παραγωγων πληροφοριας.
Αντισταθμιστικο, αν κατανοω τις λεξεις σημαινει οτι ο δημιουργος λαμβανει μεσω εξτρα αυτοματων κρατησεων αυτα που θα επρεπε να εισπραξει, αν με το φωτοτυπικο χαρτι που αγοραζαμε δεν του κλεβαμε τις δημιουργιες.
Προληπτικα και προκαταβολικα δηλαδη προκραταει τα σιγουρα κατ αυτον διαφυγοντα κερδη του (ποσα? ποια?) απο οποιον να’ναι (“ρε χαρτι να αγοραζει και μου κανει αυτος”) χωρις να τον νοιαζει αν ειμαι η οχι εγω ο ενοχος (και χωρις να ξερει καν αν υπαρχει ενοχος στα σιγουρα).
Παλι δεν βλεπω την διαφορα.
Σαφως η ανηψια μου θα προτιμουσε να ζωγραφιζει μονο σε μπλοκ ιχνογραφιας, καμβαδες, ποιος χρησιμοποιει την σημερον με Α4 και αηδιες? (θυμιζει αυτο με την Αντουανετα και το παντεσπανι)
Ρε συ elawyer really τωρα, οκ πηρες αρχικα μια θεση, το σεβομαι, προσπαθεις να την δικαιολογησεις μεχρι τελους. Ετσι και αλλιως στην πλευρα των ηδη νικητων ανηκει η αποψη σου αφου ο νομος λεει αυτο που λες και εσυ…αλλα δεν βλεπεις τιποτα παραλογο στο σκεπτικο στηριξης της?
Η ιδιότητα του μυαλού που λέγεται ικανότητα εκλογίκευσης είναι ευχή και κατάρα! Ενεργοποιείται αυτόματα και σε ανύποπτο χρόνο, χωρίς κατά κανόνα οι άνθρωποι να το συνειδητοποιούν ακόμα και αν είναι εξαιρετικά ευφυείς και καταρτισμένοι. Μάλιστα οι left-brained ορθολογιστές τεχνοκράτες έχουν έμφυτη ροπή προς αυτήν.
Το ζήτημα είναι να μην πέσεις στην παγίδα της (εκλογικευμένης) υπερ-θεωρίας-πανάκειας, αδυνατόντας να σταθμίσεις αποτελεσματικά μέσω της ευαίσθητης ισορροπίας λογικής και συναισθήματος (empathy), τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων.
Σε διαλόγους τέτοιας μορφής το κέρδος που προκύπτει είναι η ποικιλία απόψεων και σπανιότατα η συναίνεση. Αυτή μόνο στο πεζοδρόμιο…
Αν πάντως όλη αυτή η ενέργεια του elawyer κατευθύνεται υπέρ κάποιων αδυνάτων δημιουργών που αντικειμενικά αδικούνται πολλαπλά… του το αναγνωρίζω!
Μόνο που αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα προς επίλυση, που όμως δεν αφορά την πλειοψηφία των καταναλωτών που επιβαρύνονται άδικα το χαράτσι….
Ένα αντισταθμιστικό μέτρο τύπου “affirmative action” δεν είναι ποτέ με την πλευρά των νικητών. Είναι μια επεμβατική κατάσταση που προσπαθήσει να ισορροπήσει περιστάσεις οι οποίες είναι εξ αρχής άνισες, όπως η τεράστια και ανέλεγκτη ευχέρεια των χρηστών στην ελεύθερη χρήση έργων.
Υπερασπίζομαι αυτό το μέτρο όπως υπερασπίζομαι την ποσόστωση υπέρ των γυναικών, το δικαίωμα του μισθωτή να μπορεί να χρησιμοποιεί minimum για 3 χρόνια την οικογενειακή του στέγη και την αντικειμενική ευθύνη των ιδιοκτητών μ.μ.ε. όταν προσβάλλουν την προσωπικότητα πολιτών.
Οι λύσεις αυτές προφανώς και δεν είναι ιδανικές, αλλά δεν προορίζονται για να διευκολύνουν ιδανικές καταστάσεις, αλλά για να αποφευχθούν οι κάθετες και απόλυτες απαγορεύσεις. Πάντα υπάρχει φυσικά περιθώριο για εκλογίκευση, αλλά προϋπόθεση γι’ αυτό ειναι να δούμε πιο σφαιρικά τα πράγματα κι όχι με την μανιχαϊστική λογική “κακές εταιρίες” – “καλοί χρήστες” – “φτωχοι δημιουργοί”.
Για μένα ο μονος καταναλωτής ο οποίος δεν θα έπρεπε να αποδίδει συλλογικό δικαίωμα είναι αυτός που αγοράζει φωτοτυπικό χαρτί μόνο και μόνο για να φωτοτυπίσει τα δικά του βιβλία, κείμενα ή άρθρα. Σας φαίνεται πολύ πλειοψηφική αυτή η ομάδα; ΌΛοι οι υπόλοιποι αντιγράφουν έργα τρίτων – δεν λέω “παράνομα”, αλλά σε κάθε περίπτωση βρίσκουν έτοιμο κάτι για το οποίο κάποιος άλλος έχει κοπιάσει, έχει κάνει έξοδα και το αναγνωρίζει ως δικό του.
Αυτή η συζήτηση γίνεται γιατί πολύ πριν ασχοληθούμε με τα creative commons (τα οποία έχουν και σοβαρές αντινομίες σε σχέση με το ηπειρωτικό δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας)θα έπρεπε να είχαμε κάνει μια διαγώνια έστω ανάγνωση στον 2121/1993 αλλά και γενικά στη λογική της πνευματικής ιδιοκτησίας. Δεν είναι και τόσο για πέταμα αυτή η νομοθεσία, ξέρετε και εν πάσει περιπτώσει οι αφορισμοί χωρίς εναλλακτικές δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε πρακτικός λόγος.
@elawyer: αν και ίσως έχουμε τραβήξει πολύ την συζήτηση, θα την συνεχίσω, επειδή έχει ενδιαφέρον.
Λες “Για μένα ο μονος καταναλωτής ο οποίος δεν θα έπρεπε να αποδίδει συλλογικό δικαίωμα είναι αυτός που αγοράζει φωτοτυπικό χαρτί μόνο και μόνο για να φωτοτυπίσει τα δικά του βιβλία, κείμενα ή άρθρα. Σας φαίνεται πολύ πλειοψηφική αυτή η ομάδα; ΌΛοι οι υπόλοιποι αντιγράφουν έργα τρίτων – δεν λέω “παράνομα”, αλλά σε κάθε περίπτωση βρίσκουν έτοιμο κάτι για το οποίο κάποιος άλλος έχει κοπιάσει, έχει κάνει έξοδα και το αναγνωρίζει ως δικό του.”
“Όλοι οι υπόλοιποι αντιγράφουν έργα τρίτων”. ΟΧΙ.
Ίσως να μην έχεις επαφή με μία ομάδα χρηστών (επαγγελματίες, εταιρείες ΚΑΙ ιδιώτες), που σύντομα θα είναι η πλειοψηφία, που ξοδεύουν σημαντικά ποσά κάθε χρόνο για αγορά μαγνητικών μέσων, σκληρών δίσκων κ.λ. στα οποία αποθηκεύουν gigabytes ή και terabytes δεδομένων που είναι αποκλειστικά δικά τους: από designers και φωτογράφους που θέλουν αν αποθηκεύουν τις δουλειές τους σε μεγάλη ανάλυση μέχρι προγραμματιστές και εταιρείες που θέλουν να έχουν backup των αρχείων τους: λογιστήριο, δημιουργικό τμήμα, εταιρική επικοινωνία, προγράμματα, μετρήσεις, δεδομένα.
Αλλά και ο “απλός χρήστης” έχει φτάσει πλέον να χρειάζεται πολλά GB για να αποθηκεύσει τα δικά του δεδομένα. Σκέψου πόσα TB φωτογραφιών θα βγούν αυτές τις μέρες στην Ελλάδα. Τυπικά, όλα αυτά πρέπει:
1) Να αποθηκευτούν σε ένα SD ram όταν βγάζεις τις φωτογραφίες.
2) Να αντιγραφούν στον αντίστοιχο χώρο στον υπολογιστή μας
3) Να γίνουν backup σε άλλο τόσο χώρο, τουλάχιστον μία φορά.
Πρόσθεσε, video, πρόσθεσε τις φωτογραφίες των φίλων μου που θα μου στείλουν με email, βάλε όλα τα CD στα οποία θα γραφτούν οι φωτογραφίες για να δωθούν σε φίλους και συγγενείς και θα δεις ότι για όλη αυτή την όλο και περισσότερο καθημερινή εργασία, ο “απλός χρήστης”, χωρίς να παραβιάζει κανένα δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας πληρώνει “χαράτσι” σε κάποιους άσχετους!
Το να σκέφτεσαι ότι στα GB ή TB των δίσκων που αγόρασες για να έχουν χώρο οι designers σου να αποθηκεύουν τις δουλειές τους ή για το billing system σου περιλαμβάνεται και “φόρος” που αποδίδεται σε δισκογραφικές, είναι εξοργιστικό. Πέρα από άδικο και εξοργιστικό, είναι και ένας ανασταλτικός παράγοντας στην ανταγωνιστικότητα της συγκεκριμένης αγοράς.
Μπορώ επίσης να σε διαβεβαιώσω ότι χιλιάδες φωτοτυπικά (και αυτά έχουν φόρο) βρίσκονται σε λογιστήρια (αναφέρω απλά την πιο “άχαρη” χρήση) και κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες φωτοτυπίες τιμολογίων κάθε χρόνο.
Ίσως ο νόμος να είχε νόημα όταν η πλειοψηφία παραγωγής video, audio και κειμένων προέρχονταν από “εμπορικές” πηγές και κατά συνέπεια η πλειοψηφία των αντιγράφων παραβίαζαν κάποιο δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας. Αλλά σε μία εποχή που ο κάθε χρήστης παράγει ένα όλο και μεγαλύτερο όγκο τέτοιων δεδομένων, είναι άδικος και είναι λογικό ότι φωνάζουμε.
… και θα συμπήρωνα ότι σε μια εποχή γεωμετρικών κοινωνικο-οικονομο-τεχνολογικών αλλαγών, έ πρέπει να αναπτύξει και ο νομοπαρασκευαστικός μηχανισμός γρηγορότερα αντανακλαστικά και προσαρμοστικότητα ώστε οι νόμοι, διατάξεις και το πνεύμα εφαρμογής τους να επικαιροποιείται. ή αλλιώς να αντικαθίστανται από καινούργιους νόμους.
Δεν είναι πρακτικό να εξακολουθούν να εφαρμόζονται νόμοι των οποίων το σκεπτικό ξεπερνιέται τόσο γρήγορα από τις εξελίξεις…
Πάντως επειδή είναι φανερό ότι τόσο ο καθένας μας (όσο και ο elawyer), και φυσικά ο ίδιος ο νομοθέτης, δεν έχουμε αναλυτικά ποσοτικά στοιχεία για αντικειμενική αξιολόγηση τέτοιων θεμάτων, πρέπει να αξιοποιούμε με εντιμότητα την υποκειμενική στάθμιση των βασικών παραμέτρων και τάσεων, που για όσους παροικούμε την Ιερουσαλήμ, είναι επαρκώς ορατές..
Vrypan λέμε ακριβώς το ίδιο πράγμα: οι ίδιοι οι δημιουργοί (επαγγελματίες, designers αλλά και οι “απλοί” χρήστες με τις φωτο που τράβηξαν κλπ) αποθηκεύουν τα δικά τους έργα και δεν υπάρχει λόγος αυτοί να πληρώνουν και συλλογικά δικαιώματα για τρίτους. Σαφώς και έχω επαφή με αυτές τις ομάδες, αφού ανήκω και ο ίδιος σε αυτή την κατηγορία (αποθηκεύοντας τα δικόγραφά μου λ.χ.) και φυσικά εκπροσωπώ αυτές τις επαγγελματικές κατηγορίες σε υποθέσεις τους. Σεβαστή η άποψή σου ότι αυτή η περίπτωση καταναλωτή καθημερινά γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Παραμένει όμως σίγουρα μια εξαίρεση -αριθμητικά- σε σχέση με την καθημερινή αντιγραφική-αποθηκευτική χρήση περιφερειακών και αναλώσιμων.
Όλο το θέμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και θα μπορούσε να τεθεί σε διάλογο και την Τετάρτη, 23/4/08 στον Ιανό, όπου θα γίνει στις 12.30 μια συζήτηση (“πνευματικά δικαιώματα στην ψηφιακή εποχή”) στην οποία θα είναι και εκπρόσωποι του ΟΣΔΕΛ που εισπράττει το 4%. Θα είμαι εκεί, ελάτε να τα πούμε από κοντά και να βάλουμε κι άλλους στη συζήτηση! Στις 26 απριλίου ειναι η παγκόσμια ημέρα πνευματικής ιδιοκτησίας.
@elawyer: Άρα η διαφωνία μας είναι για το ποσοστό της μίας δραστηριότητας σε σχέση με την άλλη…
ΟΚ, ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση στον Ιανό, θα προσπαθήσω να είμαι εκεί.
Δεν ξέρω τι συζητήσατε στον Ιανό, εγώ τώρα το πήρα χαμπάρι αυτό το άρθρο.
Προφανώς έχει κλείσει η εδώ συζήτηση και δεν θέλω να την ανοίξω. Επιπλέον βαριέμαι να επιχειρηματολογήσω ενάντια στον συμβιβασμό δίκαιων με άδικων συμφερόντων που επιχειρούν οι νομικοί ανάμεσα μας γιατί τα έχουμε πει αρκετές φορές και δεν το “πιάνουν”.
Αυτό που ήθελα να προσθέσω στη συζήτηση είναι ότι
το Λουξεμβούργο, η Κύπρος, η Ιρλανδία, η Μάλτα και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν επιβάλλουν αυτή την ληστεία. Επομένως όποιος πάει επίσκεψη σε αυτές τις χώρες παρακαλώ να με ενημερώσει αν μπορεί να μου φέρει μερικές κάρτες μνήμης. Υπόσχομαι να κάνω το ίδιο σε όποιον μου το ζητήσει.
Απέναντι στην “εξαγνισμένη” ληστεία ορισμένες φορές δεν αξίζει να επιχειρηματολογείς με θρησκευόμενους, απλά να τους αποφεύγεις.
Μία ερώτηση στον elaywer, επειδή έχω λίγο μαθηματικό υπόβαθρο και χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο όταν ακούω κάτι τέτοια:
“Ο νομοθέτης αντελήφθη -μετά από χρόνια πιέσεων από τους ενδιαφερόμενους- ότι η ιδιωτική χρήση και αναπαραγωγή μπορεί να είναι ελεύθερη αλλά είναι και μια απώλεια για τους δημιουργούς και τους παραγωγούς. Απώλεια όχι μόνο περιουσιακή αλλά και αν θέλετε σε επίπεδο ηθικού δικαιώματος, αφού η νόμιμη ιδιωτική χρήση δεν είναι από το νόμο εφικτό να περιοριστεί ακόμη κι αν δεν την επιθυμεί ο δημιουργός. Χρειάζεται κάποιο αντιστάθμισμα εδώ. Τα αναλώσιμα προορίζονται εξ ορισμού για τέτοιους είδους δουλειές [σκεφτείτε πόσα δικά σας κείμενα/φωτογραφίες τυπώνετε με τον εκτυπωτή σας σε συσχετισμό με έργα τρίτων].”
“Τα υλικά αυτά εξ ορισμού προορίζονται για την χρήση πνευματικών έργων που είτε δεν έχουν αγοραστεί, είτε δεν έχει εξουσιοδοτηθεί περαιτέρω αναπαραγωγή τους.”
Μπορείτε κ. elawer να μου δώσετε τον ορισμό του “αναλώσιμου” και τις πηγές σας;
Για μένα όλοι αυτοί οι φόρου υπερ τρίτων είναι απλώς προσχήματα ομάδων που κατόρθωσαν να αποκτήσουν προνόμια σε βάρος άλλων ομάδων. Αγγελιόσημα και λοιπές μπαρούφες. Γιατί να πληρώνω το ταμείο δημοσιογράφων για να κάνω διαφήμηση, γιατί να πληρώνω το ταμείο νομικών ή των συμβολαιογράφων (δεν είμαι σίγουρος) για να κάνω πληρεξούσιο ή να ανοίξω μια εταιρεία, όταν ο συμβολαιογράφος θα πληρωθεί για το έργο του όπως και οι νομικοί για κάθε υπηρεσία που προσφέρουν. Όλα αυτά είναι ωμοί εκβιασμοί.
Να δούμε πότε θα αφήσουμε την αγορά ελεύθερη. Δε θα γίνει η χώρα ποτέ ανταγωνιστική όσο ανεχόμαστε αυτές τις ληστείες.