Διαμαρτύρονται η Ελίνα[*] και η Βάλια από το ftiaxto.gr γιατί αισθάνονται ότι τις εκμεταλλεύτηκε μία εκπομπή: “Ενώ είχαμε κάνει σαφές στη δημοσιογραφική ομάδα το γεγονός οτι θα θέλαμε να αναφερθεί αυτή τη φορά το Ftiaxto.gr ως προσωπική μας προσπάθεια και φυσικά ως πηγή πληροφορίας για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα για το χειροποίητο, δεν μπήκε ούτε το url μας όσο εμφανιστήκαμε, και όταν μιλήσαμε γι’ αυτό προσπεράστηκε σαν να μην έχει καμμία σημασία.”
Ε, δεν είναι και η πρώτη φορά… Νομίζω ότι οποιοσδήποτε έχει δώσει χρόνο σε ΜΜΕ, έχει πολλές φορές ανακαλύψει ότι αποτέλεσε απλά έναν “πόρο” που το μέσο χρησιμοποίησε κατά βούληση, για τους δικούς του σκοπούς. Μπορεί να έχεις αφιερώσει μερικές ώρες μιλώντας σε έναν δημοσιογράφο, για να δεις να “παίζουν” μερικά δευτερόλεπτα (και πιθανότατα τα αδιάφορα ή τα λάθος δευτερόλεπτα, που βγάζουν διαφορετικό νόημα από αυτό που θα ήθελες). Ή να έχεις δώσει συνέντευξη σε έντυπο, για να δεις ένα τίτλο άσχετο, που απλά βόλευε το έντυπο. Η μικρή μου, προσωπική εμπειρία ως τώρα στο θέμα, είναι ότι λίγοι δημοσιογράφοι[**], και ακόμη πιο λίγοι αρχισυντάκτες, παραγωγοί κ.λ., ενδιαφέρονται για το “αντικείμενο” του ρεπορτάζ και τον χρόνο που τους έχει αφιερώσει.
Αντίθετα, η εμπειρία μου από διαδικτυακές προσπάθειες είναι τελείως διαφορετική. Όποτε μου ζήτησαν να σχολιάσω κάτι ή να απαντήσω σε ερωτήσεις, πάντα μπήκαν όπως τα έδωσα, πάντα υπήρχε link προς το site μου, πάντα ο αρθρογράφος σεβάστηκε το ότι του έδωσα χρόνο.
Μπορεί απλά εγώ να έπεσα στις λάθος περιπτώσεις. Αν είχατε παρόμοια εμπειρία, ποια ήταν;
–
[*]disclosure: η Ελίνα από το ftiaxto.gr είναι η γυναίκα μου.
[**] πρέπει να αναφέρω εδώ ως (θετικό) αντιπαράδειγμα τον Μανώλη Ανδριωτάκη. Update: και τον Γιάννη Ανδριτσόπουλο -τα καλά να τα λέμε.
Same here. Έχω βγει στον Alpha άπειρες φορές και μου λένε ότι δε μπορούν να γράψουν το URL μου από κάτω γιατί θεωρείται διαφήμιση. Σόρρυ κιόλας, αλλά αν σχολιάζω για τα social media ας πούμε, δεν ξέρω τι τίτλος χωράει από κάτω που να δίνει και κάποιο νόημα στον τηλεθεατή: «Social Media Professional»; Μπα, πολύ αμερικάνικο. «Ιστολόγος για τα κοινωνικά μέσα»; Μπα, πολύ πιάσ’ το αυγό και κούρευτο.
Υπάρχουνε καλοί δημοσιογραφοί; Σαν να λέμε δηλαδή Εβραίος ναζιστής.
πριν από έναν χρόνο που είχε εμφανιστεί ένας συνεργάτης/φίλος μου για μια εργασεία που κάναμε για αεροπλάνα, στον Σκαι είπαν ότι η Boeing και άλλες εταιρίες του εξωτερικού ζητάνε τα σχέδια μας. ζητάνε τα σχέδια μου και δεν το ξέρω εγώ?
δεν είναι ότι αδικήθηκα αλλά θέλω αν δείξω ότι τα μισά από αυτά που έλεγε το ρεπορτάζ ήταν ψέματα και τα είχε βγάλει όλα η δημοσιογράφος από το μυαλό της. αφού λένε ψέματα-βλακείες σε αυτό το επίπεδο φανταστείτε τι θα κάνουν σε πιο σημαντικά θέματα.
Ίσως είμαι εγώ τυχερός, αλλά στην πρόσφατη εμπειρία μου με συνέντευξη από εφημερίδα έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος: http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathworld_1_19/08/2010_351248
Ο δημοσιογράφος όχι απλά έμεινε πιστός σε όσα του είπα, χωρίς να βγάλει τίποτα από το μυαλό του (πέρα από μερικά -ήπια- συμπεράσματα για το χαρακτήρα μου που του επιτρέπω και θεωρώ λογικά), αλλά έδωσε link μέσα στο κείμενο στην υπηρεσία που αφορά το άρθρο του αλλά *και* στο post στο blog μου όπου εξηγώ εγώ ο ίδιος σχετικά με αυτό.
Το τελευταίο μάλιστα με εντυπωσίασε, αφού παίζει να είναι η πρώτη φορά που βλέπω “παλιό” (Έλληνα) δημοσιογράφο να δίνει σύνδεσμο σε αρχική πηγή του, και να επιτρέπει στον αναγνώστη να αντιπαραβάλλει τα λεγόμενά του με τα δεδομένα.
Οφείλω να επισημάνω βέβαια ότι ο συγκεκριμένος εργάζεται στο διαδικτυακό τμήμα της εφημερίδας, οπότε έχει παραπάνω εξοικείωση με τα νέα μέσα, κι επίσης πως το άρθρο δεν δημοσιεύθηκε στο τυπωμένο φύλλο, αλλά μόνο στο Ίντερνετ. Αλλά ο ίδιος γράφει και σε μερικά σχετικά άρθρα στο τυπωμένο φύλλο, οπότε διατηρώ μια ελπίδα για το μέλλον των ΜΜΕ.
Εξαρτάται από το μέσο. Σε γενικές γραμμές ισχύει το “ή θα σε χειριστούν, ή θα τους χειριστείς”. Κακό ακούγεται, αλλά ισχύει. Αν δεν μπορείς το δεύτερο πας για το πρώτο.