Την Τετάρτη, στον χώρο του LeWeb, υπήρχε κάποιος που μοίραζε “κουπόνια” για 2 μήνες δωρεάν πρόσβαση στην Wall Street Journal. Έκανα το “αναμενόμενο” αστειάκι, “γιατί, κοστίζει;” για να πάρω την αναμενόμενη απάντηση “το ποιοτικό περιεχόμενο κοστίζει, φίλε μου”.
Ο πειρασμός να τον ρωτήσω αν θεωρεί, πώς το περιεχόμενο που παράγω εγώ δεν είναι ποιοτικό και για αυτό το δίνω δωρεάν ήταν μεγάλος, αλλά δεν ήθελα να μπω σε αυτό το debate από το οποίο δεν θα κέρδιζα τίποτα, αλλά θα έχανα την επόμενη ομιλία.
Μιάμιση μέρα αργότερα, στο τέλος του LeWeb, αντίκρισα αυτή την εικόνα -δεκάδες από αυτά τα κουπόνια ήταν πεταμένα στον δρόμο, τσαλαπατημένα από τους περαστικούς συμμετέχοντες, που δεν φαίνεται να συγκινήθηκαν από την προσφορά.
Προσπάθησα να καταλάβω τι ήταν αυτό που έβλεπα τσαλαπατημένο. Μήπως ήταν το “ποιοτικό περιεχόμενο”; Μήπως το brand της Wall Street Journal; Μήπως οι χρήστες είναι εχθρικοί και απαξιώνουν κάτι που συμβολίζει τα παραδοσιακά ΜΜΕ;
Δεν νομίζω.
Η Wall Street Journal είναι ένα brand που απολαμβάνει μεγάλη εκτίμηση -και ειδικά στο συγκεκριμένο κοινό που στοχεύει. Και αν και πιστεύω ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ πεθαίνουν, η συγκεκριμένη εφημερίδα, πιθανότατα να αντέξει πολύ περισσότερο από άλλες.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι τα “pay walls” -δηλαδή οι on-line υπηρεσίες που επιτρέπουν μόνο σε κάποιον που έχει πληρώσει να έχει πρόσβαση στο περιεχόμενο -μίας εφημερίδας εδώ.
Τα ΜΜΕ όταν προσανατολίζονται προς λύσεις “pay wall” ξεχνάνε δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά του προϊόντος τους.
Το πρώτο είναι διαχρονικό: οι ειδήσεις και η δημόσια γραφή είναι “κοινωνικά” προϊόντα, θέλεις να τα μοιραστείς, θέλεις να τα σχολιάσεις με άλλους. Το pay wall κάνει από πολύ δύσκολη ως αδύνατη την συζήτηση για ένα άρθρο που βρίσκεται “πίσω” από αυτό, αφού πολλοί από αυτούς που γίνονται αποδέκτες της συζήτησης, δεν θα έχουν πρόσβαση στο αντικείμενό της. (Η εύκολη απάντηση, ότι “ας πληρώσουν και αυτοί”, δεν έχει νόημα, αφού τότε θα έπρεπε όλοι μας να πληρώνουμε συνδρομές σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου.)
Το δεύτερο, έχει να κάνει με το πλήθος της πληροφορίας που διακινείται σήμερα μέσα από το Internet και την ανάγκη για πιστοποίηση της αυθεντικότητας. Ο καθένας μας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει. Όταν λοιπόν διαβάζω κάπου στο Internet ότι “σύμφωνα με την WSJ, ο Obama είπε το Χ”, η απαραίτητη κίνηση για να πιστοποιήσω την πληροφορία είναι να δω αν η WSJ γράφει ακριβώς αυτό που μεταφέρει ο blogger (ή ο δημοσιογράφος ή ο σχολιαστής κ.λ.) Αν δεν μπορώ να ανατρέξω στην πηγή που αναφέρεται, δεν μπορώ και να πιστοποιήσω ως αναγνώστης την αυθεντικότητα της πληροφορίας που μου μεταφέρουν.
Το ποιοτικό περιεχόμενο έχει αξία και κοστίζει να παραχθεί. Γι αυτό και θεωρώ ότι η δημοσιογραφία ως επάγγελμα όχι μόνο δεν απειλείται από το Internet και την τεχνολογία, αλλά μπορεί να αποκτά και μεγαλύτερη αξία. Αλλά τα ΜΜΕ ως μηχανισμός παραγωγής και διανομής της δουλειάς του δημοσιογράφου, αν προσπαθήσουν απλά να μεταφέρουν στο Internet τα οικονομικά μοντέλα που γνώριζαν ως σήμερα, θα πεθάνουν -πεθαίνουν ήδη, για την ακρίβεια, και δεν αναφέρομαι μόνο στα Ελληνικά ΜΜΕ, που έχουν 1002 επιπλέον στρεβλώσεις και αδυναμίες.
Νομίζω ότι η πιο κατάλληλη λεζάντα για την παραπάνω φωτογραφία θα ήταν: “τόσο αξίζει το pay wall”.
Μπορεί να ρωτήσει κάποιος, “και ποια είναι η λύση;” Δεν την ξέρω. Αλλά αυτή εμένα δεν μου μοιάζει για καλή λύση;
Να σου πω την αλήθεια και εγώ αναρωτιέμαι ποιο θα ειναι ένα βιώσιμο μοντέλο για όλες αυτές τις υπηρεσίες – οργανισμούς! Το μόνο που ξέρω είναι τα εξής.
- Αν ειναι pay wall απλά δεν πληρώνω
- Εχω σταματήσει να αγοράζω εφημερίδες
- Για κάποιο λόγο – πληρώνω μόνο το wired συνδρομή .
Καταλήγω ότι ειναι το content που με κάνει να δίνω λεφτά, και δεν πειράζει που θα το διαβάσει και άλλος μετά απο ένα μήνα!
Pingback: Tweets that mention πόσο αξίζει το pay wall; | vrypan|net|weblog -- Topsy.com
Πολύ ενδιαφέρον. Διαβάζει κανείς ότι το 2008 το pay wall της WSJ αξίζει 65 εκατ. δολάρια ετησίως. Δεν ξέρω εάν αυτό ισχύει ακόμα. Άλλο παράδειγμα pay wall που είναι προς το παρών βιώσιμο είναι τα διάφορα επιστημονικά journals. Πάντως εάν μια εφημερίδα θέλει να χρησιμοποιήσει pay wall θα πρέπει σίγουρα να λάβει σοβαρά τα όσα λες παραπάνω και να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορείς να διευκολύνεις το μοίρασμα του περιεχόμενου αλλά να δώσεις ταυτόχρονα κίνητρα για την επί πληρωμή πρόσβαση σε αυτό. Πάντως σίγουρα δεν θα υπάρχει μια λύση για όλους. Το πρόβλημα με το sharing όμως φαίνεται κομβικό. Ίσως το μοντέλο κάποιων journals που έχουν τα abstract δωρεάν (και εύκολα να τα μοιράσεις ή να αναζητήσεις) αλλά πληρώνεις για το πλήρες κείμενο να είναι μια ιδέα.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον! Και οι φωτογραφίες – αποδείξεις και οι παρατηρήσεις – σχολιασμοί σου.
Pingback: ΜΜΕ: Κρίση και ευκαιρία | oraelladas.gr
“Το πρώτο είναι διαχρονικό: οι ειδήσεις και η δημόσια γραφή είναι “κοινωνικά” προϊόντα, θέλεις να τα μοιραστείς, θέλεις να τα σχολιάσεις με άλλους.”
Το ότι αυτό ισχύει τα τελευταία 5-10 χρόνια δε το κάνει “διαχρονικό”. Πότε είχες τη δυνατότητα στο παρελθόν να διαβάσεις τι έγραψε η οποιαδήποτε εφημερίδα, αν είχε περάσει η μέρα κυκλοφορίας της;
Είναι πιο διαχρονικό το να πληρώνεις για τα νέα, ειδικά αν τα νέα τα έχουν επεξεργαστεί, διασταυρώσει, και σχολιάσει επαγγελματίες δημοσιογράφοι. Εκτός αν πιστεύεις ότι ποτέ κανένας δε πρέπει να πληρώνει για νέα, οπότε μπορούμε να σταματήσουμε να έχουμε εφημερίδες και επαγγελματικούς δημοσιογραφικούς οργανισμούς.
Disclaimer: Πληρώνω συνδρομή και στη WSJ και στους NY Times, παρόλο που μπορώ να έχω δωρεάν πρόσβαση και στις δύο εφημερίδες μέσω του πανεπιστημίου.
Πάνο, δεν ισχύει τα τελευταία 5-10 χρόνια. Ο πεθερός μου που δεν έχει καμία σχέση με computers και internet μου κόβει αποκόμματα από εφημερίδες που θεωρεί ότι με ενδιαφέρουν και μου τα δίνει, το ίδιο κάνω και εγώ. Επίσης όταν κάθεσαι να μιλήσεις με φίλους, δεν σχολιάζεις την επικαιρότητα; Δεν λέει κάποιος από όλους “ρε, είδατε τι έγινε στο…” Νομίζω μάλιστα ότι παλιότερα, όταν ο αναλφαβητισμός ήταν πολύ μεγαλύτερος, υπήρχαν περιπτώσεις που κάποιος που ήξερε να διαβάζει, διάβαζε στο καφενείο στους υπόλοιπους τις ειδήσεις που έρχονταν με την εφημερίδα. Αν αυτά δεν είναι “κοινωνικά χαρακτηριστικά”, τί είναι;
Δεν λέω πουθενά ότι δεν θέλω να πληρώνω δημοσιογράφους, αντίθετα γράφω ότι το *επάγγελμα* του δημοσιογράφου αποκτά μεγαλύτερη αξία. Αλλά το paywall μειώνει δραματικά την αξία του προϊόντος που θα ήθελα να αγοράσω -στο όριο, να μην αξίζει να το αγοράσω.
Να σου θέσω αλλιώς το θέμα: με ενδιαφέρει να πληρώσω σήμερα για να γράψει *αύριο* ο δημοσιογράφος σε ένα site και όχι να πληρώσω σήμερα για να διαβάσω τί έγραψε χθες. Θα προτιμούσα να είμαι “χορηγός” (να πληρώνω για να λειτουργεί μία εφημερίδα), παρά πελάτης (να πληρώνω για να αγοράσω το προϊόν).
Δεν θεωρείς ότι η συνδρομή σε μια εφημερίδα είναι ακριβώς μια “χορηγία”; Τουλάχιστον στο μυαλό μου είναι ακριβώς αυτό: Χορηγία.
Τα “αποκόμματα” μπορείς να τα δημιουργήσεις και στο ηλεκτρονικό μέσο: απλά κάνε copy-paste το άρθρο. (Το οποίο ήταν αρκετά συνηθισμένο πριν μερικά χρόνια.)
Δεν ξέρω, αλλά προτιμώ ένα βιώσιμο μοντέλο που δεν βασίζεται σε διαφημίσεις και το οποίο έχει paywall, παρά ένα μοντέλο που θεωρεί ότι οι αναγνώστες είναι κατα βάση καταναλωτές και μπορούμε να τους βομβαρδίζουμε με διαφημίσεις για να βγάλουμε τα έξοδα.