Παρακολουθώ αρκετά αμερικανικά blogs και podcasts, που το αντικείμενό τους είναι τεχνολογικό, μιλάνε για θέματα όπως η πληροφορική, τα νέα μέσα, το internet κ.λ. Συμμετέχουν σε αυτά άνθρωποι που είναι πολύ γνωστοί και και πετυχημένοι στον τομέα τους, όπως ο Dave Winer, ο Mike Arrington, ο Doc Searls, ο Jason Calacanis, ο Steve Gillmor, Adam Curry κ.α.
Ξαφνικά, τους τελευταίους μήνες, καθώς η διαδικασία για την ανάδειξη των υποψηφίων Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων έχει πάρει φωτιά, με έχουν ξαφνιάσει ευχάριστα, με πολιτικές συζητήσεις. Δημόσιες συζητήσεις (podcasts) και υποστήριξη στα blogs τους, στο twitter, όπου έχουν παρουσία, στις οποίες παίρνουν ξεκάθαρη θέση, λένε ποιόν υποστηρίζουν με το όνομά του, λένε γιατί δεν τους αρέσει ο Α ή ο Β.
Προσπαθώ να σκεφτώ αν έχω ακούσει ποτέ έναν Έλληνα που δεν είναι πολιτικός (ή συνδικαλιστής) να δηλώνει ανοικτά ότι υποστηρίζει τον ένα ή τον άλλο πολιτικό, το ένα ή το άλλο κόμμα -έναν επιστήμονα, έναν επιχειρηματία, ένα δημοσιογράφο (που δεν σκοπεύουν να βάλουν υποψηφιότητα για βουλευτές ή κάτι τέτοιο).
Τους ζηλεύω τους Αμερικάνους για αυτό. Το ξέρω ότι και το δικό τους πολιτικό σύστημα έχει πολλά πράγματα για τα οποία δεν μπορούν να είναι περήφανοι. Αλλά αισθάνονται ότι είναι ελεύθεροι να συμμετέχουν, να έχουν γνώμη, να επηρεάζουν.
Εδώ, έχουμε αφήσει την πολιτική μόνο στους επαγγελματίες πολιτικούς.[*]
–
[*] update: και τους παρατρεχάμενούς τους.
