Απαράδεκτα επεισόδια στις Ελπίδες: Οι κάφροι μας φρόντισαν να δείξουν τί σημαίνει “φιλοξενία”.
Κάποτε τουλάχιστον αισθανόμασταν μειονεκτικά και κομπλεξικά απέναντι σε κάποιους και ντύναμε το αίσθημα κατωτερώτητας σαν “φιλοξενία”. Τώρα δεν μας πιάνει κανείς, είμαστε Ευρωπαίοι (από τους παλιούς, όχι τους βλάχους που μπήκαν τώρα), είμαστε πρωταθλητες Ευρώπης στο ποδόσφαιρο (τί να πουν οι Γερμαναράδες και τα Γαλλάκια μωρέ!), έχουμε Ευρώ, κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες, δώσαμε τα φώτα του Πολιτισμού στους πίθηκους και έμαθαν να περπατάνε, που όταν χτίζαμε Παρθενώνες πηδούσαν από κλαδί σε κλαδί.
Γαμάμε και δέρνουμε. Προσκυνήστε μας!
(Ας ελπίσουμε μόνο, ότι δεν θα γίνουμε ποτέ τόσο σημαντικοί και μεγάλοι όσο νομίζουμε, γιατί τότε την έβαψαν όλοι.)
Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα κάνουν αυτά τα ζώα (προσβολή για τα ζώα, αλλά…) στο Καραϊσκάκη και μετά τη λήξη του αγώνα με το όποιο αποτέλεσμα. Εδώ κολλάει η παροιμία “έκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο”. Τρομάρα μας!
(επί του τίτλου)
Κανονικά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, σε αυτή την περίπτωση έχω την εντύπωση ότι αυτοκτόνησε…
Pingback: Αστέρης Μασούρας