Ο Mark Pilgrim γράφει ένα εμπνευσμένο άρθρο με τίτλο 5½ lessons that legitimate retailers can learn from pirates, στο οποίο συγκρίνει τον νόμιμο με τον “πειρατικό” τρόπο διανομής ταινιών μέσω internet. Μία πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στο θέμα.
Πέρα από το γεγονός ότι οι “πειρατές” είναι παράνομοι, το μοντέλο διανομής που χρησιμοποιούν είναι (κατά την γνώμη μου) πολύ καλύτερο επειδή ακριβώς έχουν την ελευθερία να κινηθούν όπως θέλουν. Η πιο προκλητική (και πιο ουσιαστική) παρατήρησή του Mark είναι η τελευταία του άρθρου του:
Lesson 5: in the edge cases, you can’t compete with pirates because you don’t control what you’re selling. (Lesson 5½: there are more edge cases than you think.) Pirates aren’t just distributors; they can also be content creators. They can rip, mix, burn, and mashup content at will, and they have a twisted sense of pride in offering “the best” — whether that’s release speed, video quality, file format, or subtitles in 11 different languages. (What, you thought this was the only pirate release of this movie? There are dozens more, and they’re all optimized for different definitions of “best.”)
Φαίνεται ότι η βιομηχανία του θεάματος, εκτός από το “pop” περιεχόμενο, είναι αγκιστρωμένη και σε “pop” μεθόδους διανομής -και στην εποχή του Long Tail θα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να ανταπεξέλθουν.
Με τα cd το θέμα είναι ότι έχει πέσει η ποιότητα γενικά [γιατί να αγοράσεις ένα cd με μετριότητες όταν θες να ακουσεις μόνο ένα τραγούδι - εξ ου και οι διαδικτυακές πωλήσεις που "πάνε" τρελά], με τις ταινίες η λύση ίσως είναι ο μεγάλος όγκος δεδομένων [με το HD είναι δύσκολο να κάνεις copy 50 GB, επομένως απλά θα κυκλοφορούν κακής ποιότητας encoding]
Αλλά η πειρατία και οι hacker είναι πόνημα της φτώχιας! Που να δώσει ο άλλος με μισθό 600 ευρώ, 100 ευρώ για 4 ταινίες το μήνα, αρα θα υπάρχει πάντα…
@CyberEddie: το θέμα είναι ότι εγώ π.χ. θέλω τις ταινίες μου σε XViD και σε ποιότητα… τηλεόρασης. Όχι μονο μου αρκεί, αλλά αυτό το format θέλω. Με βολεύει στην αποθήκευση, με βολεύει στον τρόπο που τις βλέπω (σε διάφορες συσκευές) κ.λ.
Αλλά κανένας δεν μου δίνει να αγοράσω αυτό που θέλω! Το θέμα του άρθρου είναι ακριβώς αυτό, ότι “η βιομηχανία του θεάματος” δεν βλέπει αυτές τις ανάγκες που θα είχε κέρδος να καλύψει. Επίσης, ακόμη και αν τις βλέπει, είναι τέτοια η δομή της (συμφωνίες, πνευματικά δικαιώματα κ.λ.) που δεν μπορεί -τουλάχιστον όχι εύκολα.
Ήθελα να ήξερα, οι μεγάλες εταιρείες πως κάνουν τις αναλύσεις των προϊόντων τους? Οταν ψάχνουν να βρούν κάτι καινούργιο, πώς το ψάχνουν? Τους ενδιαφέρει τι θέλει ο κόσμος? Αν μπορούν να το αγοράσουν, αν θέλουν?
Πράγματι η διανομή τηλεοπτικού περιεχομένου στη βάση ισοτιμίας (p2p)παρουσιάζει σημαντικά οικονομικά πλεονεκτήματα. Ταυτόχρονα, όπως πολύ ευστοχα θέτεις Παναγιώτη, πολλά περιεχόμενα δεν είναι καν προσβάσιμα με νομιμο τρόπο στα παραδοσιακά δίκτυα διανομής γιατί απλά δεν είναι κερδοφόρα.
Για μια εμπεριστατωμένη ανάλυση και σύγκριση “πειρατικής”και εμπορικής διανομής ελληνικών τηλεοπτικών προγραμμάτων στο διαδίκτυο: http://nikos.smyrnaios.free.fr/Greekp2pTV.html
Επιστημονικό άρθρο προς έκδοση.
H αναλυση ενός tracker δεν μπορεί παρά να είναι η κορυφή του παγόβουνου…